PAARDENMEISJE

Mijn vroegste herinnering aan de military refereert natuurlijk aan mijn eigen ‘pony-rijd-ervaringen’. Als iemand mij vraagt naar mijn achtergrond roep ik altijd als eerste heel trots dat ik een ‘paardenmeisje’ ben. Dat ik zo’n beetje eerder op de rug van een paard zat, dan dat ik kon lopen. Voordat ik op mijn 9e met mijn ouders in Twente ging wonen en zelf een pony kreeg, verbleven wij als kind iedere schoolvakantie op landgoed Twickel waar onze oudoom een manege in het koesthuis bij het kasteel had. Maar ook in het westen gingen wij wekelijks paardrijden. Als klein meisje kreeg ik mijn eerste ‘klap van een paard’. Letterlijk. Een grote vos haalde fel uit toen ik erachter langs liep; het hoefijzer was nog weken lang te zien op mijn been. Het heeft me er niet van weerhouden er weer op te klimmen en het fanatisme is nooit meer over gegaan. Toen ik vier jaar was won ik mijn eerste beker met het heen en weer sjezen op een Shetlander om zoveel mogelijk zand in een emmertje van de ene naar de andere kant van de bak te verplaatsen. Mijn jeugd is de grondslag geweest voor de eeuwige paardenliefde, iets wat velen zullen herkennen. En sinds begin jaren 70 heeft de Military daar een niet onbelangrijke rol in gespeeld.

 

Als puber spijbelde ik op donderdag en vrijdag van school om de dressuur te kunnen bijwonen. Op de zaterdag gingen wij met het hele gezin richting de cross. Mijn vader met een heupflesje met whisky, mijn moeder maakte een grote pan met erwtensoep. De paarden zijn jaloersmakend mooi en de ruiters van ongekende wereldklasse. Het niveau waar je als kind van droomt, maar wat maar voor enkelen weggelegd is. Het mooie van de paardensport is dat je niet op je 30e met een versleten lijf met pensioen moet. Boekelo is in binnen- en buitenland ongekend populair; ieder jaar komt de hele wereldtop er bij elkaar. Het is genieten van de Twentse gastvrijheid en
het is nog steeds te gek een dergelijke veelzijdige stoere sport, waar alles draait om unieke prestaties in de combinatie van mens en dier, mee te beleven.

Door de jaren heen, en dan met name de afgelopen vijftien jaar, is het evenement steeds verder geprofessionaliseerd. Een geoliede machine, georganiseerd door mensen die met hart en ziel streven naar topkwaliteit. Een sociaal evenement waar de internationale sport centraal staat, waar je businesswise als ondernemer niet omheen kunt, waar netwerken op alle niveaus geëxploiteerd worden en waar ook ruimte is voor ontspanning en gezelligheid. Bewonderenswaardig. Hoe bijzonder is het dat we, nadat we met zijn allen ruim anderhalf jaar ‘opgesloten’ zijn geweest vanwege de pandemie, van deze jubileumeditie mogen gaan genieten. Mijn respect gaat uit naar de organisatie én natuurlijk naar de topsporters. Wat je bijdrage ook moge zijn dit jaar: laten we allemaal het beste paard van stal halen.

Gefeliciteerd allemaal met een halve eeuw Military Boekelo-Enschede!