WEGDROMEN

Vanochtend moest ik voor het eerst ruiten krabben: het wordt winter. Menno kon daar altijd slecht tegen en daarom
vertrokken wij dan naar de zon. We reisden veel in Afrika en Azië. Nog steeds kan ik wegdromen bij al die mooie
herinneringen, het doet me deze ochtend mijn koude handen vergeten. Op een houten bootje met de plaatselijke
bevolking naar de markt in India, waar we verdwaalde hippies uit de jaren 60 tegenkwamen. Vrouwtjes op het strand
op Bali die voor ons nasi maakten voor de lunch. Hoe we in Tunesië bij de indrukwekkende begrafenis van Habib
Bourguiba waren, een man die veel voor de emancipatie in zijn land had betekend. Bedoeïenen die uit de woestijn
naar Monastir waren gekomen om hem de laatste eer te bewijzen. In het zwart geklede snipers bovenop de zandstenen
gebouwen om leiders als Kadaffi en Arafat te beschermen.

Het meest gelukkig zijn we geweest op safari in Kenia. Het gevoel van vrijheid in de natuur; onderdeel zijn van dat
grotere geheel. Op een avond liepen we in het pikkedonker door het kamp terug naar onze tent toen we vlakbij
gegrom hoorden. We voelden onraad en haastten ons stilletjes naar onze slaapplaats. Ik wist niet hoe snel ik de rits
open moest krijgen; opgelucht kropen we in bed dicht tegen elkaar aan. De ranger vertelde ons de volgende dag dat
we serieus gevaar hadden gelopen, want dat er regelmatig luipaarden uit de omgeving bovenop de vaste puntdaken
van de tenten neervlijden.

Over verdwaalde hippies gesproken. Recent kwam ik via internet terecht bij een in eerste instantie willekeurige
schoonheidsspecialiste, maar al gauw leek het of het de bedoeling was. De salon bleek van een kleine elegante
Française van 70+. Toen ik de sterk gedateerde behandelkamer inliep werd ik gelijk aangetrokken door een foto op
de vitrinekast. Bij navraag kwam het intrigerende levensverhaal van deze vrouw. Ze verklaarde haar openhartigheid
doordat ze er van overtuigd was dat wij elkaar, ware het niet op een ander niveau, al langer kenden. De man op de
foto was een Tibetaanse Lama die ze gediend had. Zij was in de jaren 60 als hippie vanaf Libanon, door Syrië, Irak,
Iran, Afghanistan, Pakistan en India naar Kathmandu getrokken. Kun je het je voorstellen? Landen waar het nu oorlog
is en er geweld, honger en ellende is: ik hing aan haar lippen bij de verhalen hoe destijds die volkeren nog allemaal
vredig naast elkaar leefden. Deze vrouw was een zwervende, aan LSD verslaafde hippie. In Kathmandu liep ze de hele
dag rondjes om de tempel; de plaatselijke bevolking gaf haar te eten. Uiteindelijk heeft ze een OD gehad en is bij die
bijna dood ervaring opgevangen door een Duits echtpaar. Deze namen haar mee naar Tibet, waar ze opgenomen werd
in een klooster en een Lama ging dienen. Deze Lama stichtte in 1967 het eerste Tibetaanse klooster in Europa, en zij
trok met hem mee naar Schotland. Daar ontmoette ze een Nederlandse man, waar ze rust bij vond, ze trouwde met
hem en zo komt het dat ze al 45 jaar in Zutphen woont. De Lama is uiteindelijk in China vermoord.

Toen ik na deze prachtige verhalen en foto’s huiswaarts wilde gaan, gaf de vrouw me een cadeau mee, wat ik thuis pas
uit mocht pakken: het was volgens haar voor mij bestemd. Het betrof een stuk leisteen met een Tibetaanse inscriptie.
Dat ze mijn wenkbrauwen scheef had geëpileerd, kon me niet zo boeien: de symboliek en het feit dat ik bij haar
terecht kwam leek voorbestemd. Al vanaf mijn 30e, heb ik namelijk het verlangen een reis te maken naar Nepal en
Tibet en ik had recent bedacht om daar concrete plannen voor te gaan smeden. Ik denk nu dat het echt de bedoeling
is. Maar niet in de winterperiode, want dan is het er op die grote hoogtes, ijs en ijskoud.